15-04-2025, 01:44 AM
بسته به شدت رکتوسل، علائم می توانند خفیف تا شدید متغیر باشند. برخی از زنان ممکن است بدون هیچ علامتی باشند، اما در بسیاری از موارد علائم زیر مشاهده می شود:
احساس سنگینی یا فشار در ناحیه لگن
توده یا برآمدگی در واژن
دشواری در دفع مدفوع، مخصوصاً نیاز به فشار دادن واژن برای تخلیه کامل
احساس تخلیه ناقص روده پس از اجابت مزاج
درد یا ناراحتی در هنگام رابطه جنسی
بی اختیاری مدفوع یا گاز (در موارد شدید)
چرا رکتوسل ایجاد می‌شود؟ (علت‌های اصلی)
تفاوت سیستوسل با رکتوسل
عوامل مختلفی می توانند باعث تضعیف عضلات و بافت های حمایتی در ناحیه کف لگن شوند، از جمله:
زایمان طبیعی: به ویژه اگر زایمان دشوار یا با نوزاد درشت بوده باشد.
یبوست مزمن و زور زدن زیاد: فشار مداوم هنگام اجابت مزاج به دیواره های واژن آسیب می زند.
بالا رفتن سن و یائسگی: کاهش سطح استروژن می تواند منجر به شل شدن عضلات کف لگن شود.
چاقی یا اضافه وزن: وزن بالا فشار بیشتری به ناحیه لگن وارد می کند.
جراحی های لگنی قبلی: مانند هیسترکتومی.
فعالیت های فیزیکی شدید یا مکرر: مثل بلند کردن مکرر اجسام سنگین.
درجه بندی و انواع رکتوسل
رکتوسل از نظر شدت به سه درجه تقسیم می شود:
درجه 1 (خفیف): برآمدگی کوچک که اغلب بدون علامت است.
درجه 2 (متوسط): توده قابل لمس در واژن، ممکن است باعث ناراحتی شود.
درجه 3 (شدید): توده ممکن است از دهانه واژن بیرون بزند و نیاز به جراحی داشته باشد.
روش های تشخیص رکتوسل
تشخیص دقیق رکتوسل نیازمند بررسی های بالینی و پاراکلینیکی توسط پزشک متخصص زنان یا کولورکتال است. هدف از این ارزیابی ها، تعیین شدت افتادگی دیواره خلفی واژن و بررسی تأثیر آن بر عملکرد روده و مثانه است. بسته به شدت علائم، مرحله بیماری و شرایط فردی بیمار، پزشک ممکن است از ترکیبی از روش های تشخیصی برای اطمینان از دقت بالای تشخیص استفاده کند. در ادامه، رایج ترین روش های تشخیص رکتوسل را مطالعه میکنید:
معاینه لگنی: در این معاینه، پزشک با مشاهده و لمس دیواره خلفی واژن در حالتی که بیمار زور می زند (مانور والسالوا)، وجود توده یا برجستگی غیرطبیعی را بررسی می کند. این روش ابتدایی ترین و مهم ترین گام در تشخیص بالینی رکتوسل است.
تصویربرداری پیشرفته: از جمله MRI لگن یا دفکوگرافی (Defecography) که تصویربرداری در زمان دفع است. این روش ها به صورت دقیق افتادگی بافت رکتوم و میزان برآمدگی به داخل واژن را نشان می دهند و برای برنامه ریزی درمانی بسیار مفید هستند.
سونوگرافی ترانس واژینال: با استفاده از پروب واژینال، ساختارهای داخلی لگن، موقعیت رکتوم و وضعیت بافت های همبند بین رکتوم و واژن بررسی می شود. این روش به پزشک کمک می کند تا وجود هرگونه ضعف یا پارگی عضلات کف لگن را تشخیص دهد.
تست عملکرد رکتوم و اسفنکتر مقعد: مانند مانومتری مقعدی یا الکترومیوگرافی عضلات کف لگن که برای بررسی قدرت عضلات و ارزیابی عملکرد دفع بسیار کاربرد دارند، به ویژه در مواردی که بیمار از یبوست مزمن یا بی اختیاری شکایت دارد.
لازم به ذکر است که تشخیص دقیق و جامع رکتوسل، کلید انتخاب درمان مناسب و جلوگیری از پیشرفت بیماری است.
https://hpvdarman.com/articles/%d8%b1%da...%b3%d9%84/
احساس سنگینی یا فشار در ناحیه لگن
توده یا برآمدگی در واژن
دشواری در دفع مدفوع، مخصوصاً نیاز به فشار دادن واژن برای تخلیه کامل
احساس تخلیه ناقص روده پس از اجابت مزاج
درد یا ناراحتی در هنگام رابطه جنسی
بی اختیاری مدفوع یا گاز (در موارد شدید)
چرا رکتوسل ایجاد می‌شود؟ (علت‌های اصلی)
تفاوت سیستوسل با رکتوسل
عوامل مختلفی می توانند باعث تضعیف عضلات و بافت های حمایتی در ناحیه کف لگن شوند، از جمله:
زایمان طبیعی: به ویژه اگر زایمان دشوار یا با نوزاد درشت بوده باشد.
یبوست مزمن و زور زدن زیاد: فشار مداوم هنگام اجابت مزاج به دیواره های واژن آسیب می زند.
بالا رفتن سن و یائسگی: کاهش سطح استروژن می تواند منجر به شل شدن عضلات کف لگن شود.
چاقی یا اضافه وزن: وزن بالا فشار بیشتری به ناحیه لگن وارد می کند.
جراحی های لگنی قبلی: مانند هیسترکتومی.
فعالیت های فیزیکی شدید یا مکرر: مثل بلند کردن مکرر اجسام سنگین.
درجه بندی و انواع رکتوسل
رکتوسل از نظر شدت به سه درجه تقسیم می شود:
درجه 1 (خفیف): برآمدگی کوچک که اغلب بدون علامت است.
درجه 2 (متوسط): توده قابل لمس در واژن، ممکن است باعث ناراحتی شود.
درجه 3 (شدید): توده ممکن است از دهانه واژن بیرون بزند و نیاز به جراحی داشته باشد.
روش های تشخیص رکتوسل
تشخیص دقیق رکتوسل نیازمند بررسی های بالینی و پاراکلینیکی توسط پزشک متخصص زنان یا کولورکتال است. هدف از این ارزیابی ها، تعیین شدت افتادگی دیواره خلفی واژن و بررسی تأثیر آن بر عملکرد روده و مثانه است. بسته به شدت علائم، مرحله بیماری و شرایط فردی بیمار، پزشک ممکن است از ترکیبی از روش های تشخیصی برای اطمینان از دقت بالای تشخیص استفاده کند. در ادامه، رایج ترین روش های تشخیص رکتوسل را مطالعه میکنید:
معاینه لگنی: در این معاینه، پزشک با مشاهده و لمس دیواره خلفی واژن در حالتی که بیمار زور می زند (مانور والسالوا)، وجود توده یا برجستگی غیرطبیعی را بررسی می کند. این روش ابتدایی ترین و مهم ترین گام در تشخیص بالینی رکتوسل است.
تصویربرداری پیشرفته: از جمله MRI لگن یا دفکوگرافی (Defecography) که تصویربرداری در زمان دفع است. این روش ها به صورت دقیق افتادگی بافت رکتوم و میزان برآمدگی به داخل واژن را نشان می دهند و برای برنامه ریزی درمانی بسیار مفید هستند.
سونوگرافی ترانس واژینال: با استفاده از پروب واژینال، ساختارهای داخلی لگن، موقعیت رکتوم و وضعیت بافت های همبند بین رکتوم و واژن بررسی می شود. این روش به پزشک کمک می کند تا وجود هرگونه ضعف یا پارگی عضلات کف لگن را تشخیص دهد.
تست عملکرد رکتوم و اسفنکتر مقعد: مانند مانومتری مقعدی یا الکترومیوگرافی عضلات کف لگن که برای بررسی قدرت عضلات و ارزیابی عملکرد دفع بسیار کاربرد دارند، به ویژه در مواردی که بیمار از یبوست مزمن یا بی اختیاری شکایت دارد.
لازم به ذکر است که تشخیص دقیق و جامع رکتوسل، کلید انتخاب درمان مناسب و جلوگیری از پیشرفت بیماری است.
https://hpvdarman.com/articles/%d8%b1%da...%b3%d9%84/
