بررسی بازی Lonely Mountains: Downhill - کوهستان آرامش

[hossien heydari]

آرامش» در بیشتر بازی‌های ویدیویی جایی ندارد. خروش و فریاد گلوله‌ها آدرنالین را به رگ‌ها می‌رساند، انفجارهای بزرگ و آتشین موها را بر تن سیخ می‌کند و جنازه‌های بی‌جان به سمت زمین رها می‌شوند. اما درست در بین این همه هیاهو و هیجان، یک سری از بازی‌ها هم انگار خلق شده‌اند تا مثل یک قرص آرامش‌بخش عمل کنند.
Lonely Mountains: Downhill بازی دیگری است که می‌خواهیم به بررسی آن بپردازیم، عنوانی که می‌داند چطور همزمان به اندازه نسخه‌ای از سری دارک‌سولز چالش‌برانگیز باشد و در عین حال بستری نرم و گرم برای مخاطبش باشد که ساعت‌ها روی آن استراحت کند.

Lonely Mountains: Downhill منطق و توضیح ساده‌ای دارد. دو کوهستان برای انتخاب کردن وجود دارد که هر کدام شامل ۴ دامنه و مسیر مختلف می‌شود. با انتخاب هر کدام، شما در نقش دوچرخه‌سواری قرار می‌گیرید که باید از قله تا پایین کوهستان را رکاب بزنید و به محل کمپ برسید.
اما جادوی اصلی Lonely Mountains در اتمسفر گیرا و آزاد گذاشتن مخاطبش است. بیاید از عامل مهم‌تر یعنی آزادی شروع کنیم. هر کدام از مسیرهای بازی چندین درجه سختی مختلف دارد که در صورت کامل کردن هر یک، درجه سختی بعدی آزاد می‌شود.
در درجه سختی Explore هیچ محدودیتی ندارید، نه زمانی است که در گوشه تصویر ثانیه‌ها را بشمارد و نه زمین خوردن و پرت شدن دوچرخه سوار بیچاره از دره‌ها اهمیتی دارد. اما درجه‌های سختی بالاتر با مشخص کردن چالش‌هایی جدی و دشوار، Lonely Mountains را به عنوانی چالش‌برانگیز و جدی تبدیل می‌کنند.
برخی از چالش‌های زمانی آنقدری سخت هستند که کوچکترین اشتباه در پیچ و خم راه و ترمزی بی‌جا شما را شکست می‌دهد. این چالش‌ها در عوض به آزاد شدن آیتم‌های ظاهری و دوچرخه‌هایی جدید منتهی می‌شوند تا همیشه انگیزه کافی برای تکرار یک مسیر وجود داشته باشد.

اما موضوع این است که Lonely Mountains ساختاری مرحله‌ای ندارد که شما را لزوما به این چالش‌های دشوار تشویق کند. می‌خواهید ساعت‌ها مسیرهای مختلف را بدون هیچ دغدغه و فشاری رکاب بزنید و در زیبایی‌های طبعیت و مسیر غرق شوید؟ مشکلی نیست، انتخاب با شماست.
جلوه‌های صوتی و بصری بازی هم اتفاقا انگار با همین هدف طراحی شده‌اند. هر چقدر هم که به دنبال رکورد زدن، آزاد کردن آیتم‌های جدید و به چالش کشیدن خودتان هم باشید؛ Lonely Mountains با کوهستان‌های زیبا و دیدنی‌اش چشمانتان را نوازش می‌کند و شما را دعوت می‌کند به صدای طبیعیت فرا گوش دهید.
به عبارتی دیگر، در بازی خبری از موسیقی نیست. این صدای چرخش پدال‌ها، خورد شدن برگ‌های خشک و زرد رنگ پاییزی، سقوط جریان آب در آبشارها و آوای گوش‌نواز پرنده‌هایی خوش‌رنگ است که جای خالی قطعه‌های موسیقی را پر می‌کنند.

گیم‌پلی و مکانیزم کنترل دوچرخه‌ها شاید الگویی مستقیم از سری Trials باشد که البته خوشبختانه به همین اندازه هم لذت‌بخش و نرم است. اما اتمسفر آرام و دوست‌داشتنی Lonely Mountains: Downhill درست در تضاد با این سری قرار می‌گیرد و همین باعث می‌شود حتی هنگام تلاش برای شکست سخت‌ترین چالش‌ها هم بازی به تجربه‌ای اعصاب‌خوردکن تبدیل نشود.
هر چند که نمی‌توان همین حرف را در مورد سیستم آزاد کردن آیتم‌ها و به خصوص دوچرخه‌های بازی زد. هر کدام از ۶ دوچرخه بازی، ویژگی‌هایی کاملا متفاوت دارند و به شدت می‌توانند تجربه شما را تحت تاثیر قرار دهند. یکی از دوچرخه‌ها کارتان را در استفاده از مسیرهای آفرود و میان‌بر که تعدادشان هم بسیار زیاد است، راحت می‌کند و دوچرخه دیگر فرود راحت‌ و ایمن‌تری را ممکن می‌سازد.
اما برای آزاد کردن ۵ دوچرخه دیگر بازی، باید ابتدا اجزا یا Part‌های هر کدام را به نوبت و با پشت سر گذاشتن چالش‌هایی بسیار سخت آزاد کنید. در نتیجه آزاد کردن حتی یک دوچرخه هم کار بسیار سختی است و دور از ذهن نخواهد بود اگر بیشتر گیمرها حتی بعد از ساعت‌ها تجربه بازی از چنین عامل تنوع مهمی بی‌بهره بمانند.

Lonely Mountains: Downhill شاهکار بی‌نقص و بی‌نهایت سرگرم کننده‌ای نیست که بخواهم تجربه آن را به همه توصیه کنم. ساخته استودیو مستقل مگاگان، عنوانی متفاوت، دوست‌داشتنی و زیبا است که می‌تواند شما را کمی از روزمرگی و شلوغی بازی‌های ویدیویی خشن دیگر دور کند.
می‌توان امید داشت که در صورت استقبال خوب مخاطب‌ها از بازی، در آینده کوهستان‌ها و آیتم‌های ظاهری و دوچرخه‌های جدیدی نیز به Lonely Mountains اضافه شود تا تجربه رکاب زدن و رد کردن پیچ و خم‌های کوهستان‌های تنهای بازی به این زودی‌ها تکراری نشود.