21-12-2017, 02:12 PM
دکتر حسین پاینده صبح امروز در همایش بین المللی ادبیات معاصر با اشاره به تعاریف و ریشه های وبلاگ نویسی، ایران را دومین کشور جهان بعد از چین در وبلاگ نویسی دانست.
به گزارش خبرنگار مهر، حسین پاینده در دانشگاه تهران درباره وبلاگ نویسی در ایران گفت: در سالهای اخیر، شکلهای جدیدی از نگارش به وجود آمدند که یکی ازآنها وبلاگ نویسی است. وبلاگ نویسی در شبکه اینترنت به گونه ای از نوشته ها گفته می شود که شخص استنباط های خود را به شکل مکتوب در اختیار دیگران قرار می دهد. در وبلاگها ما اغلب با نوعی دفتر خاطرات افراد روبرو هستیم.
وی افزود: آمار نشان می دهد ایران بعد از کشور چین، دومین وبلاگ نویس در جهان است. وفور این شکل جدید از نگارش لازم می کند تا به متن شناسی این وبلاگها توجه شود. درواقع وبلاگ نوعی روایت نیز تلقی می شود و بنابراین شباهتی به داستان نویسی هم دارد. اینکه چرا این قدر وبلاگ نویسی توانست در ایران رشد کند، دلیلی است که باید به شکل مبسوط مورد بررسی قرار گیرد.
پاینده ادامه داد: اما درباره کشور چین و دلایل گرایش مردم آن به وبلاگ نویسی می توان گفت، سیطره بلامنازع کمونیسم و فشار قوی سانسور که حتی بر کتابها و فیلمها نیز سایه انداخته، مردم این کشور را به سمت وبلاگ نویسی سوق داده است. بنابراین در این کشور، وبلاگ به مثابه یک مجرا، وسیله ای را مهیا ساخته تا فرد از طریق آن به بیان نارضایتی و ناگفته های خود بپردازد. این درست همان چیزی است که "جمالزاده" در داستان "یکی بود، یکی نبود" خود درباره داستان کوتاه ارائه داده و می گوید "داستان خوب لزوما چند صدایی است؛ خصیصه ای که در شعر وجود ندارد."
وی ادامه داد: بررسی تحلیلی وبلاگهای ایرانیان نشان می دهد، وبلاگ عموما راهی برای ابراز عقایدی است که نمی توان آن را به وضوح در اجتماع بیان کرد. شاید به این خاطر که وبلاگ فضایی بی هویت است و به مدد آن می توان به انعکاس مطالب و عقاید متعددی پرداخت. به هرحال، وبلاگ نویسی به عنوان شکل جدیدی از ویرایش به گونه ای از ادبیات نزدیک است که در اروپا به آنها "اعتراف نامه" نیز اطلاق می شود. نمونه ادبیات اعتراف را می توان در "سنگی بر گوری" جلال آل احمد جستجو کرد.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: وبلاگها آن طور که اشاره کردم، نوعی روایت داستان گونه هستند که نباید به هیچ وجه نسبت به آنها بی اعتنایی کنیم، زیرا مسائلی که در فضای مجازی این وبلاگها طرح می شود، در جامعه به شکل واقعی بروز می یابد و به هرحال در ردیف ناهنجاریهای اجتماعی می تواند مشکل ساز شود. بنابراین باید در پایان سخنانم این پرسش را طرح کنم که کجاست آن دپارتمان پیشرفته دانشگاهها تا به دانشجویان مجال دهد درباره وبلاگ نویسی به تبیین مسائل مختلف بپردازند!
به گزارش خبرنگار مهر، حسین پاینده در دانشگاه تهران درباره وبلاگ نویسی در ایران گفت: در سالهای اخیر، شکلهای جدیدی از نگارش به وجود آمدند که یکی ازآنها وبلاگ نویسی است. وبلاگ نویسی در شبکه اینترنت به گونه ای از نوشته ها گفته می شود که شخص استنباط های خود را به شکل مکتوب در اختیار دیگران قرار می دهد. در وبلاگها ما اغلب با نوعی دفتر خاطرات افراد روبرو هستیم.
وی افزود: آمار نشان می دهد ایران بعد از کشور چین، دومین وبلاگ نویس در جهان است. وفور این شکل جدید از نگارش لازم می کند تا به متن شناسی این وبلاگها توجه شود. درواقع وبلاگ نوعی روایت نیز تلقی می شود و بنابراین شباهتی به داستان نویسی هم دارد. اینکه چرا این قدر وبلاگ نویسی توانست در ایران رشد کند، دلیلی است که باید به شکل مبسوط مورد بررسی قرار گیرد.
پاینده ادامه داد: اما درباره کشور چین و دلایل گرایش مردم آن به وبلاگ نویسی می توان گفت، سیطره بلامنازع کمونیسم و فشار قوی سانسور که حتی بر کتابها و فیلمها نیز سایه انداخته، مردم این کشور را به سمت وبلاگ نویسی سوق داده است. بنابراین در این کشور، وبلاگ به مثابه یک مجرا، وسیله ای را مهیا ساخته تا فرد از طریق آن به بیان نارضایتی و ناگفته های خود بپردازد. این درست همان چیزی است که "جمالزاده" در داستان "یکی بود، یکی نبود" خود درباره داستان کوتاه ارائه داده و می گوید "داستان خوب لزوما چند صدایی است؛ خصیصه ای که در شعر وجود ندارد."
وی ادامه داد: بررسی تحلیلی وبلاگهای ایرانیان نشان می دهد، وبلاگ عموما راهی برای ابراز عقایدی است که نمی توان آن را به وضوح در اجتماع بیان کرد. شاید به این خاطر که وبلاگ فضایی بی هویت است و به مدد آن می توان به انعکاس مطالب و عقاید متعددی پرداخت. به هرحال، وبلاگ نویسی به عنوان شکل جدیدی از ویرایش به گونه ای از ادبیات نزدیک است که در اروپا به آنها "اعتراف نامه" نیز اطلاق می شود. نمونه ادبیات اعتراف را می توان در "سنگی بر گوری" جلال آل احمد جستجو کرد.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: وبلاگها آن طور که اشاره کردم، نوعی روایت داستان گونه هستند که نباید به هیچ وجه نسبت به آنها بی اعتنایی کنیم، زیرا مسائلی که در فضای مجازی این وبلاگها طرح می شود، در جامعه به شکل واقعی بروز می یابد و به هرحال در ردیف ناهنجاریهای اجتماعی می تواند مشکل ساز شود. بنابراین باید در پایان سخنانم این پرسش را طرح کنم که کجاست آن دپارتمان پیشرفته دانشگاهها تا به دانشجویان مجال دهد درباره وبلاگ نویسی به تبیین مسائل مختلف بپردازند!
