29-12-2018, 01:54 AM
احتمالا شاید احساس نکنید ولی وقتی خواندن این مطلب را به پایان برسانید حداقل 90 ثانیه به آینده سفر کرده‌اید! در حقیقت از لحاظ تئوری شاید سفر به آینده ساده‌تر از سفر به گذشته باشد، زیرا این کاری است که ما به طور طبیعی همیشه در حال انجامش هستیم. به نظر سفر در زمان، پایه و اساس نظریه خاص نسبیت آلبرت انیشتن را تشکیل می‌دهد. به بیان ساده‌تر رابطه بین فضا و زمان را تشریح می‌کند.
چیزی که در اصطلاح تورم زمان یا Time Dilation نامیده می‌شود و نشان می‌دهد که زمان می‌تواند برای افراد یا ناظرین مختلف با سرعت‌های مختلفی هم سپری شود. حتی در مکان‌های متفاوت هم نرخ سرعت‌ها با هم فرق دارد. در نگاه اول شاید این نظریه با واقعیت متضاد است و بسیار عجیب و غریب دیده شود ولی با توجه به حقایق یافت شده در ساعت‌های شاتل‌های فضایی! چه ساعت‌های داخل فضاپیما و چه ساعت‌های اتمی که برای اهداف آزمایشی مختلف مورد استفاده قرار گرفته‌اندـ این ساعت‌ها نسبت به ساعت‌های مرجع واقع بر روی کره زمین آهسته‌تر حرکت می‌کنند. به عبارت ساده‌تر در فضا زمان دیرتر می‌گذرد!
با این وصف ما می‌توانیم فضانوردانی که به ماموریت‌های طولانی مدت فضایی می‌روند را به عنوان مسافران زمان درنظر بگیریم. زیرا بعد از بازگشت به زمین، طبق ساعت‌ها و ابزار‌های زمانی‌سنجی همراه‌شان هنوز در گذشته هستند و به زمان حال نرسیده‌اند. در این رابطه میچو کاکو، فیزیکدان مشهور کالج سیتی نیویورک می‌گوید: زمان در روی ماه و زمین سریع‌تر سپری می‌شود ولی در سیاره عظیم‌الجثه مشتری، زمان آهسته‌تر سپری می‌شود. بنابراین اگر شما جای خود را از زمین به مشتری و برعکس تغییر دهید، خیلی ساده در زمان سفر کرده‌اید! البته متاسفانه این عقب و جلو رفتن در زمان در حد ثانیه است.
دکتر Ulvi Yurtsever در مقاله خود به عنوان سفر در زمان عنوان می‌دارد، شاید یک مفهوم بهتر برای درک تورم زمان مثالی است که در این رابطه مطرح می‌شود. در نظر بگیرید که شما با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حال حرکت هستید، در این حالت ساعتی که به دست دارید آهسته‌تر از ساعت‌های استاندارد موجود بر روی کره زمین حرکت خواهد کرد. بنابراین اگر شما سرعت‌تان برابر با 99 درصد سرعت نور باشد و به مدت یک سال با این سرعت در اطراف منظومه شمسی به حرکت خود ادامه دهید و سپس به زمین بازگردید، خواهید دید که زمان در زمین 100 تا 200 سال در آینده به جلو رفته است!
بنابراین از لحاظ تئوری اگر ما نیروی محرکه لازم برای رسیدن به سرعتی نزدیک به سرعت نور را برای مدت یک سال فراهم آوریم، می‌توانیم به آینده سفر کنیم ولی هنوز قادر به سفر به گذشته نیستیم. در واقع از لحاظ تئوری سفر به گذشته نیز امکان‌پذیر است ولی بسیار پیچیده‌تر از سفر به آینده است و برای انجام آن باید پای سیاه‌چاله‌ها و کرم‌چاله‌های تونلی را هم به ماجرا باز کنیم و صدالبته انرژی بسیار بسیار بیشتری نیز نیازمندیم!
کلیفورد وی جانسون، استاد فیزیک نظری USC، این طور توضیح می‌دهد که شما می‌توانید معادلات مورد نیاز برای سفر به گذشته را بر روی کاغذ بنویسید و این معادلات به شما دو چیز را می‌گویند، اول اینکه تا چه حد شما و فضا و زمان در هم پیچیده‌اید و دوم اینکه اصولا برای انجام این کار چه چیز‌هایی را نیاز دارید و هر بار که شما در پیچ و خم‌های فضا و زمان به یاد ماشین زمان و مواد و انرژی مورد نیاز برای به حرکت درآوردن آن می‌افتید، بیشتر به این باور خواهید رسید که توانایی تهیه وسایل و امکانات مورد نیاز برای عملی کردن آن حداقل در این دنیا وجود ندارد!
پس لااقل از لحاظ دانش فنی ما هنوز در ابتدای راه درجا می‌زنیم ولی از بعد اخلاقی این مسئله چگونه دیده می‌شود؟ باب گیل که در سال 1985 مدتی را در فکر سفر در زمان مطالعاتی انجام داد و در نهایت فیلم‌نامه فیلم مشهور و پرفروش بازگشت به آینده را نوشت، در مورد بعد اخلاقی این ایده می‌گوید: شاید دانشمندان و فیزیکدانان به شما بگویند سفر به آینده بسیار امن‌تر است زیرا اگر بتوانیم به گذشته برگردیم و تغییر در آن زمان ایجاد کنیم، سبب به وجود آمدن یک پارادوکس در زمان حال شده‌ایم که این مسئله می‌تواند بسیار خطرناک باشد. بنابراین بهتر است تقدس و حرمت فضا و پیوستگی زمان را حفظ کنیم و حداکثر در فکر سفر به آینده باشیم زیرا هم امکانات معقول‌تری نیاز دارد و هم ریسکش بسیار پایین‌تر است!
رایان نورث، نویسنده کتاب تازه منتشر شده راهنمای زنده ماندن برای مسافران زمان (How to Invent Everything: A Survival Guide for the Stranded Time Traveler) برخلاف این سخنان، اعتقاد دارد ما در صورت بازگشت به گذشته می‌توانیم جامعه بشری را صد‌ها هزار سال به سمت جلو پیشرفت دهیم!
چیزی که در اصطلاح تورم زمان یا Time Dilation نامیده می‌شود و نشان می‌دهد که زمان می‌تواند برای افراد یا ناظرین مختلف با سرعت‌های مختلفی هم سپری شود. حتی در مکان‌های متفاوت هم نرخ سرعت‌ها با هم فرق دارد. در نگاه اول شاید این نظریه با واقعیت متضاد است و بسیار عجیب و غریب دیده شود ولی با توجه به حقایق یافت شده در ساعت‌های شاتل‌های فضایی! چه ساعت‌های داخل فضاپیما و چه ساعت‌های اتمی که برای اهداف آزمایشی مختلف مورد استفاده قرار گرفته‌اندـ این ساعت‌ها نسبت به ساعت‌های مرجع واقع بر روی کره زمین آهسته‌تر حرکت می‌کنند. به عبارت ساده‌تر در فضا زمان دیرتر می‌گذرد!
با این وصف ما می‌توانیم فضانوردانی که به ماموریت‌های طولانی مدت فضایی می‌روند را به عنوان مسافران زمان درنظر بگیریم. زیرا بعد از بازگشت به زمین، طبق ساعت‌ها و ابزار‌های زمانی‌سنجی همراه‌شان هنوز در گذشته هستند و به زمان حال نرسیده‌اند. در این رابطه میچو کاکو، فیزیکدان مشهور کالج سیتی نیویورک می‌گوید: زمان در روی ماه و زمین سریع‌تر سپری می‌شود ولی در سیاره عظیم‌الجثه مشتری، زمان آهسته‌تر سپری می‌شود. بنابراین اگر شما جای خود را از زمین به مشتری و برعکس تغییر دهید، خیلی ساده در زمان سفر کرده‌اید! البته متاسفانه این عقب و جلو رفتن در زمان در حد ثانیه است.
دکتر Ulvi Yurtsever در مقاله خود به عنوان سفر در زمان عنوان می‌دارد، شاید یک مفهوم بهتر برای درک تورم زمان مثالی است که در این رابطه مطرح می‌شود. در نظر بگیرید که شما با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حال حرکت هستید، در این حالت ساعتی که به دست دارید آهسته‌تر از ساعت‌های استاندارد موجود بر روی کره زمین حرکت خواهد کرد. بنابراین اگر شما سرعت‌تان برابر با 99 درصد سرعت نور باشد و به مدت یک سال با این سرعت در اطراف منظومه شمسی به حرکت خود ادامه دهید و سپس به زمین بازگردید، خواهید دید که زمان در زمین 100 تا 200 سال در آینده به جلو رفته است!
بنابراین از لحاظ تئوری اگر ما نیروی محرکه لازم برای رسیدن به سرعتی نزدیک به سرعت نور را برای مدت یک سال فراهم آوریم، می‌توانیم به آینده سفر کنیم ولی هنوز قادر به سفر به گذشته نیستیم. در واقع از لحاظ تئوری سفر به گذشته نیز امکان‌پذیر است ولی بسیار پیچیده‌تر از سفر به آینده است و برای انجام آن باید پای سیاه‌چاله‌ها و کرم‌چاله‌های تونلی را هم به ماجرا باز کنیم و صدالبته انرژی بسیار بسیار بیشتری نیز نیازمندیم!
کلیفورد وی جانسون، استاد فیزیک نظری USC، این طور توضیح می‌دهد که شما می‌توانید معادلات مورد نیاز برای سفر به گذشته را بر روی کاغذ بنویسید و این معادلات به شما دو چیز را می‌گویند، اول اینکه تا چه حد شما و فضا و زمان در هم پیچیده‌اید و دوم اینکه اصولا برای انجام این کار چه چیز‌هایی را نیاز دارید و هر بار که شما در پیچ و خم‌های فضا و زمان به یاد ماشین زمان و مواد و انرژی مورد نیاز برای به حرکت درآوردن آن می‌افتید، بیشتر به این باور خواهید رسید که توانایی تهیه وسایل و امکانات مورد نیاز برای عملی کردن آن حداقل در این دنیا وجود ندارد!
پس لااقل از لحاظ دانش فنی ما هنوز در ابتدای راه درجا می‌زنیم ولی از بعد اخلاقی این مسئله چگونه دیده می‌شود؟ باب گیل که در سال 1985 مدتی را در فکر سفر در زمان مطالعاتی انجام داد و در نهایت فیلم‌نامه فیلم مشهور و پرفروش بازگشت به آینده را نوشت، در مورد بعد اخلاقی این ایده می‌گوید: شاید دانشمندان و فیزیکدانان به شما بگویند سفر به آینده بسیار امن‌تر است زیرا اگر بتوانیم به گذشته برگردیم و تغییر در آن زمان ایجاد کنیم، سبب به وجود آمدن یک پارادوکس در زمان حال شده‌ایم که این مسئله می‌تواند بسیار خطرناک باشد. بنابراین بهتر است تقدس و حرمت فضا و پیوستگی زمان را حفظ کنیم و حداکثر در فکر سفر به آینده باشیم زیرا هم امکانات معقول‌تری نیاز دارد و هم ریسکش بسیار پایین‌تر است!
رایان نورث، نویسنده کتاب تازه منتشر شده راهنمای زنده ماندن برای مسافران زمان (How to Invent Everything: A Survival Guide for the Stranded Time Traveler) برخلاف این سخنان، اعتقاد دارد ما در صورت بازگشت به گذشته می‌توانیم جامعه بشری را صد‌ها هزار سال به سمت جلو پیشرفت دهیم!