موارد تجویز و عدم تجویز ایمپلنت

[zahrat]

موارد تجیز:

در نتایج ایمپلنت بسیاری از ویژگی های بیمار موثر است.ویژگی هایی مانند سن افراد و سابقه تابش اشعه و … تاثیر زیادی در نتایج ایمپلنت خواهد داشت.و همچنین سابقه مصرف سیگار و دخانیات درنتیجه اتصال ایمپلنت به استخوان فک بسیار موثر است و تاثیر منفی دارد.و دیگر ویژگی های بیماران مثل آلرژی به تیتانیوم که امروزه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.که البته هیچ گونه آلرژی نسبت به تیتانیوم که ایمپلنت از آن ساخته می شود دیده نشده و آلرژی ممکن است به دلیل واکنش به آلومینیوم و یا وانادیوم باشد.افزایش سن موجب نتیجه گیری ضعیف تر ایمپلنت نمی شود و همچنین جایگزاری ایمپلنت در سنین پایین تر و قبل از اتمام سن رشد توصیه نمی شود به این دلیل که ایمپلنت در جای خود باقی می ماند و اما فک رشد می کند و به همین دلیل توصیه می شود عمل ایمپلنت پس ازتکمیل رشد جسمانی انجام شود.

در برخی موارد می توان برای کودکان ایمپلنت انجام شود که البته در ترکیب با درمان اوردنچر و فقط در فک پایین انجام می شود.و در کودکان ۲ یا ۳ ساله نیز برای اتصال وسایل کمک شنوایی از ایمپلنت استفاده می شود و همچنین برای درمان اختلالات مادرزادی جمجمه ای صورتی از ایمپلنت به صورت کلینیکی در کودکان استفاده می شود.که این درمان ها در کودکان بخاطر جلوگیری از ناتوانی های اجتماعی ناشی از نقص شنوایی شدید و جلوگیری از بد شکلی های صورتی انجام می شود و در مواردی که با دیگر روش ها قابل درمان نیست از ایمپلنت استفاده می شود.

بیمارانی که دیابت دارند تحت نظر پزشک و با کنترل دیابت می توانند ایمپلنت انجام دهند .و بیمارانی که سلامت دهان و دندان و بهداشت مناسب دارند می توانند از ایمپلنت استفاده کنند.و همچنین در بیمارانی که عرض و ارتفاع استخوانی خوبی دارند و بیمارانی که از زمان کشیدن دندان هایشان مدت زمان زیادی نگذشته باشد می توان از ایمپلنت استفاده کرد.

موارد عدم تجویز:

برای بیمارانی که قبلا تحت پرتودرمانی قرار گرفته اند ایمپلنت تجویز نمی شود.و حتما درمان ایمپلنت برای بیمارانی که در معرض پرتو اشعه بوده اند باید در مرکز خصوصی که تجربه کافی در مورد این بیماران دارند انجام شود و توصیه می شود پس از یک سال جایگذاری ایمپلنت انجام شود که البته در مراکز خصوصی با روش های سریع تری انجام شده و با موفقیت همراه بوده .میزان موفقیت در بیمارانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند ۱۰ درصد کمتر از افراد دیگر است.

در بیمارانی که به پرتو درمانی نیاز پیدا می کنند و ایمپلنت انجام داده اند واتصال بین استخوان فک و ایمپلنت که به آن استئواینتگریشن گفته می شود اتفاق افتاده نیازی به خارج کردن ایمپلنت نیست.و ایمپلنت هایی که استئواینتگریت شده اند تحت تابش اشعه ثابت می مانند اما ایمپلنت هایی که دقیقا قبل از تابش اشعه قرار داده شده و اتصال بین استخوان فک و ایمپلنت در آن ها صورت نگرفته درصد شکست بالایی دارند.

مصرف سیگار و دخانیات موجب کاهش ظرفیت حمل اکسیژن توسط هموگلوبین می شود و این امر موجب می شود که تغزیه بافت های نرم و استخوانی اطراف ایمپلنت به خوبی صورت نگیرد و موفقیت ایمپلنت را به طور قابل توجهی کاهش دهد.

بیمارانی که دیابت کنترل نشده دارند به علت بالا بودن خطر ابتلا به عفونت و احتمال شکست ایمپلنت این روش درمان برای آن ها تجویز نمی شود.

افرادی که دچار حمله قلبی شده اند در کمتر از ۶ ماه تا ۱ سال نمی توانند عمل ایمپلنت انجام دهند و پس از مدت ۶ ماه تا ۱ سال در صورتی که پزشک تشخیص دهد می توانند برای جراحی ایمپلنت اقدام کنند.

افرادی که بهداشت دهانی خوبی ندارند و نمی توانند مراقبت های لازم را انجام دهند و همچنین بیمارانی که جراحی لثه ناموفق داشته اند جراحی ایمپلنت برای آن ها مناسب نیست.

از دیگر فاکتورهای مهم که برای جایگزاری ایمپلنت باید بررسی شود میزان چسبندگی لثه است.و بیمارانی که لثه چسبنده خوبی ندارند قبل از درمان ایمپلنت باید جراحی لثه انجام دهند.منبع: ایمپلنت